"... Τώρα μόλις έφυγε κουρασμένη μα και λυπημένη γιατί την έδιωξα. Όταν έσκυψα απάνω της κι έθεσα το μέτωπό μου στη μέση των στηθιώ της κι ένοιωσα κάτι σαν ευτυχία κι ωσάν λησμονιά να γλυστρά μέσα μου και να μερώνει τον πόνο μου, ένας θυμός πελώριος με συνετάραξεν όλον.
Μου φάνηκε ξάφνου πως Κάποιος αποπάνω μου μού πέταξεν αυτόν τον όγκο των σαρκών κι αυτά τα μάτια και τα κόκκινα χείλη και την απαλάδα της φωνής για να με κοιμίσει - καθώς δίδουν στα μωρά ένα παιχνίδι να μην κλαιν.
Και κάτι σηκώνεται μέσα μου σαν περιφρόνηση κι ωσάν ειρωνεία και σαν κύμα και μ' έρχεται να πατήσω το ψύχουλο αυτό που ρίχνουν σε μένα που πεθαίνω από την πείνα...
Όχι, όχι, κάτι άλλο ζητώ, κάτι άλλο, κάτι άλλο..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου